De dijk, Blackwater deel 2, van Michael McDowell.

Ook dit 2^e deel speelt zich weer af in zuidelijk Alabama. Het is rond 1922. De Blackwater rivier, het kleine plaatje Perdido, en zijn witte en zwarte bevolking zijn de spil in het verhaal. De mysterieuze Elinor, nieuwkomer na de grote overstroming, is het belangrijkste personage. Haar meest geduchte tegenstandster is de door houtkap en slaven rijk geworden matriarch Mary-Love Caskey.

 

‘Oh Heer, bescherm ons tegen overstromingen, brand, wilde dieren en gevluchte slaven.’

 Het verhaal sluit naadloos aan op het 1^e deel, De overstroming. Feitelijk hadden de losse 6 delen perfect uitgebracht kunnen worden in 1 dikke pil van een kleine 1000 blz., althans dat vermoed ik, maar gekozen is voor 6 losse delen. De sfeer is broeierig door zowel het sompige moerasland alsmede de relatie tussen de machtige Mary-Love en, inmiddels is ze haar schoondochter, Elinor.

Mary-Love denkt haar echter keer op keer op sluwe wijze te slim af te zijn…

Dream on, haha!

 ‘Oh Heer, bescherm ons tegen Elinor Dammert Caskey.’

 De reeks krijgt de omschrijving van ‘Southern-Horror’ mee maar dat is slechts een enkel fragment. Verder kabbelt het, net als deel 1 trouwens, meer voort als een soort Zuidelijke streekroman. Dat is dan ook meteen mijn probleem want, ondanks dat het op een plezierige manier is geschreven en je echt mee wordt genomen in de levens van de bewoners, is het voor mij persoonlijk net iets te tam. Maar het knappe is toch wel dat ik ondanks dat nu zó getriggerd ben dat ik wil weten hoe het afloopt met Mary-Love (slechts een kwestie van tijd) en of het ooit afloopt met Elinor…

Want wie is Elinor, of beter gezegd… wát is Elinor?

 Ga ik dus deel 3 wederom een kans geven? Ongetwijfeld, ik wil namelijk gewoon het einde weten! Ik geef ook dit 2^e deel  3,5 kraaien.

Karin

Duo met Yellowface van Rebecca F. Kuang

 Karin en Ink kozen dit keer voor het boek Yellowface om gezamelijk te lezen. Hieronder hun boekgebabbel.

Karin  
Leuk, eens een keer geen (harde) thriller maar meer een roman. En dan nog één met wel een heel gewaagd onderwerp en die toch voornamelijk lovende reacties krijgt, dus heel benieuwd!

Ink
Al vaak had ik de knalgele cover voorbij zien komen en daar was eindelijk de Nederlandse versie! Hatseflats die wil ik lezen.

Karin 
Van het jatten van een manuscript, tot het jatten van een cultuur. Jaloezie, discriminatie, onmacht, maar ook een prachtig inkijkje in het oneerlijke boeken- en uitgeverswereldje. En dat alles vermengd met een dosis haat en trollen activiteiten en social media platforms waar iedereen anoniem en ongestoord denkt ‘los’ te kunnen gaan.

Ink

Ik kan hier interessant gaan zitten doen en aanvullen, maar je benoemd het perfect. Ik wist al van vele rare streken in het boekenwereldje en heb soms zo hard zitten lachen om dit boek.

Karin
Ook knap gedaan hé, dat je in eerste instantie verontwaardigd en boos bent op de witte June/Juniper die oneigenlijk bezit neemt van het manuscript van Athena, de vriendin met Chinese achtergrond. Toch blijkt het iets anders te liggen…

Ink
Ik vind het vooral heel knap dat beiden hoofdpersonages totaal niet sympathiek zijn en je het verhaal toch heel graag leest.

Karin

Ja, geweldig! Satire, zwarte humor, echt mijn ding zeg maar. Het las ook weg als een razende en ja, op het einde is het ook nog rete-spannend. Sws was dat einde geweldig.  

 

Ik vond het trouwens ook op een plezierige manier geschreven en met maar een handjevol personages fladderde mijn aandacht niet steeds weg.

 

Ik heb er van genoten en geeft het een welverdiende 4,5.

Ink

Ik was dit keer zo snel met lezen dat jij amper begonnen was. Ik was zo lyrisch enthousiast, maar wilde niks laten merken, omdat ik je niet wilde beïnvloeden. Wat een zalig boek was dit! Heerlijke sarcastische humor en dan je hoofdpersonages zo neerzetten dat ze onsympathiek zijn, maar het heeft me ook tot verder denken gezet met het hele stuk rondom yellowface.

Ik zat ook aan 4,5 te denken, maar bedenk me nu waarom geen 5 dan? Ik heb niks negatiefs op te merken. Alleen maar enthousiasme!

VIJF kraaien

 

'Schrijven brengt ons het dichtst in de buurt van echte magie. Schrijven is iets creëren vanuit niets, is deuren openen naar andere landen. Schrijven geeft jou de kracht om je eigen wereld te scheppen als de echte te pijnlijk is.'

 

Eindcijfer:

Winactie met 2 exemplaren van Doolhof van verraad van Sterre Carron

 

Op een stormachtige nacht wordt de rust in Mechelen verstoord door de brute moord op Sade, een tiener met Haïtiaanse roots. De modus operandi van de dader vertoont veel gelijkenissen met een cold case die al twintig jaar onopgelost op de plank ligt. Om een tot nu toe onbekende reden werd toen de beste vriendin van een van de inspecteurs koelbloedig afgemaakt. Is de moordenaar uit het verleden teruggekeerd of is er een copycat aan het werk? Of ligt de dreiging bij een racistische clan die sommige buurten van Mechelen terroriseert? Rani Diaz, hoofdinspecteur moordzaken, staat voor de taak om samen met haar gedreven teamleden de verscholen waarheid te ontrafelen. Terwijl de speurders wanhopig het licht laten schijnen op de duistere waarheid, zijn er verontrustende aanwijzingen dat de moordenaar een volgend slachtoffer in het vizier heeft. Het duurt niet lang voor Team Diaz verstrikt raakt in een doolhof van verraad.

Wil je een kas maken op 1 van de 2 exemplaren van het nieuwe boek van Sterre Carron? Wij willen weten hoe ooit het eerste boek van deze auteur heette. Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Doolhof.

Ockhams scheermes van Chris Bossers

 

Je kan niet blijven vluchten

Een woordje uitleg vooraf. Ockhams scheermes ook wel ‘Lex parsimoniae’ of de wet van de spaarzaamheid vindt haar oorsprong in de 14^de eeuw en wordt toegeschreven aan filosoof Willem van Ockham. De wet stelt dat de eenvoudigste verklaring voor een bepaalde theorie meestal de beste is; dat er voor de theorie met de minste aannames moet gekozen worden.

15 jaar eerder, Irak. Alex Dubois is op missie. Wat hij daar meemaakt tekent hem voor zijn verdere leven.

‘Ockhams scheermes’ draalt niet. Chris Bossers start zijn zesde thriller met een knal die het hele verdere plot nagalmt en bepaalt. 

Nu, Antwerpen. Commissaris Willy Vercammen, inspecteur Sven Aelterman, hoofdinspecteur Shanaz Hashemzadeh en onderzoeksrechter Vandersmissen krijgen de ene na de andere perfect uitgevoerde moord op hun spreekwoordelijke bord. Is er een verband? Is er een seriemoordenaar aan het werk? Hoe past de NV Helmans International in de gebeurtenissen? Moeten de moorden gekaderd worden in de context van dodelijke milieuvervuiling en corruptie?

Heel wat personages passeren de revue en dat is in het begin van de plot misschien verwarrend of overweldigend, maar verder lezen leert dat Alex en commissaris Vercammen duidelijk de hoofdrollen weg kapen.

De commissaris is duidelijk een man met veel praat. Ook al spoort hij anderen aan om het principe van Ockhams scheermes toe te passen, zelf lanceert hij het ene maffe verhaal na het andere. Zijn eigen wet - “Iedereen is schuldig tot de commissaris het tegendeel beslist. En als je niet weet welk misdrijf, zolang commissaris Vercammen het weet, is het al voldoende.” – zegt al veel over hoe hij in het leven en het politiewerk staat. Willy, volgens journaliste Diana, is “terminaal cynisch”, grof, kijkt niet op een vooroordeel meer of minder, vaart zonder scrupules zijn eigen koers en bekijkt anderen met een zeker dédain, wat goed geïllustreerd wordt in zijn relatie met de onderzoeksrechter. Hij deinst er niet voor terug om aan corruptie een wettelijk valabele draai te geven.

Chris Bossers heeft een levendige pretentieloze schrijfstijl. In slechts enkele zinnen zet hij zijn personages op gevatte manier neer. Elk personage heeft zijn of haar eigen taalregister. De dialogen staan garant voor grofgebekte replieken, druipen van ironie, sarcasme en cynisme en zijn regelmatig tandenknarsend vrouwonvriendelijk. De snedige oneliners zijn grotendeels voor het conto van Willy. Zelfs Bazart ziet zichzelf vereeuwigd in de thriller. Korte hoofdstukken houden het tempo hoog en maken dat er bij alle betrokken partijen constant een vinger aan de pols wordt gehouden.

Voor lezers die Antwerpen kennen zorgen de verschillende Antwerpse venues voor herkenbaarheid en echtheid. Trouwens, Chris Bossers schrijft zijn thrillers op basis van waargebeurde feiten. Sommige gebeurtenissen zijn jammer maar helaas meer dan herkenbaar.

Voor wie wil weten hoe ‘Ockhams scheermes’ nu echt zijn toepassing vindt in deze thriller is er maar één optie: lezen die thriller!

3,5 kraaien

Anita

Doolhofgame van Maren Stoffels

Morris geeft zich samen met zijn vrienden op voor Doolhof Game. In dit spel probeer je te ontsnappen uit een enorme doolhof en voer je onderweg opdrachten uit. Maar dan verdwijnt Lune plotseling. Ze moeten haar terugvinden! Hoort dit bij het spel? Of loopt Lune écht gevaar? En vinden ze de weg ooit terug?

Dit verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld. Zo lees je vanuit Morris. Hij is goed bevriend met Zef, maar deze lijkt de laatste tijd steeds meer naar Wester, een andere jongen, te trekken. Morris voelt zich een beetje het vijfde wiel aan de wagen, maar toch geven ze zich samen op voor 'Doolhof Game'. Dit is een nieuw spel en je moet dan in een supergroot, levensecht doolhof zien te ontsnappen...

Zef en Wester willen dat er een vierde persoon meegaat en dat is Lune, een meisje dat ook bij hen in de klas zit. Vanuit haar lees je ook een heleboel hoofdstukken.

Morris nodigt haar uit en met z'n vieren betreden ze het enorme doolhof. Ze moeten verschillende opdrachten doen en binnen één uur de uitgang weten te bereiken. Maar ondertussen loopt er ook nog een hele enge clown rond en als die je pad kruist....

Dan verdwijnt Lune en de grote vraag is of de clown haar te pakken heeft gekregen. Kunnen Moris, Zef en Wester haar nog op tijd redden?

Het concept van dit verhaal vond ik heel erg leuk. De spanning is al redelijk snel voelbaar als de vier jongeren zich eenmaal in het doolhof bevinden. Je leest over een aantal opdrachten die ze uit moeten voeren én ook voel je de onderlinge spanning tussen een aantal deelnemers.

Dit is wel echt een boek voor de jeugd, maar ik denk dat deze dit verhaal zeker wel kunnen waarderen. Dit vond ik dus een prima verhaal voor tussendoor.

Op het einde legt Maren Stoffels nog uit hoe ze op dit idee is gekomen en dat was ook een leuke toelichting.

Beoordeling: 3,0/3,5 kraaien

Silvie

Interview met Marie-José Verweij

 Als copywriter schrijft Marie-José Verweij creatieve en commerciëlet eksten voor bedrijven. Daarnaast is Marie-José ook een betrokken leerkracht in het basisonderwijs. Met ‘Met onbedachte rade’ maakte ze in 2021 haar debuut als thrillerschrijfster. ‘Geen weg terug’ is haar tweede thriller die begin maart vers van de pers in de boekhandel ligt.

 Een goed moment om even met de auteur van gedachten te wisselen.

-    Wie is Marie-José Verweij? Stel je je even voor aan de Thrillerlezers!?

Hoi, ik ben Marie-José en woon met mijn man Lennard in Alphen aan den Rijn. Ik houd me naast schrijven ook twee dagen bezig in het basisonderwijs. Een ideale combinatie waarbij ik de ene dag rustig achter mijn laptop zit te schrijven en de volgende dag mag genieten van het lesgeven aan jonge kinderen. Verder houd ik van wandelen, sporten, samen koken, lekker eten, lezen, kamperen en reizen.

 

-      Je mag jezelf typeren in slechts drie woorden, welke zouden die woorden zijn?

Thrillerauteur, leerkracht en reisfanaat.

 

-      Hou je van lezen? Heb je een favoriet genre? Welk?

Uiteraard houd ik van lezen. Ik denk ook dat mijn liefde voor lezen onbewust heeft bijgedragen aan het leren schrijven.
Vroeger al verslond ik stapels boeken uit de bibliotheek. Elke woensdag gingen mijn moeder, mijn broertje en ik naar de markt in Vianen. Ook bezochten we dan de bieb. Heerlijk vond ik dat! Toen leende ik vooral spannende boeken (van bijvoorbeeld Anke de Vries, staat mij bij) en informatieve boeken over dieren en natuurverschijnselen enzo.
Momenteel lees ik nog steeds voornamelijk thrillers, maar ik kan ook erg genieten van (historische) romans en waargebeurde verhalen.

 

Waarom heb je gekozen voor het thrillergenre?  

Ik denk dat de thrillerserie van Uitgeverij Kluitman, die in de jaren 90 populair was, hier mee te maken heeft. Mijn zussen, broertje en ik genoten enorm van die enge verhalen. ‘Doodse stilte’ was mijn favoriet. Ik weet nog dat ik bijna niet durfde door te lezen toen er een man door het raam naar binnen stond te gluren in het verhaal.
Vorig jaar heb ik van een vriendin de hele reeks voor mijn verjaardag gehad. Zij wist dat we ze niet meer bewaard hadden. Echt een tof cadeau!

 

-      Mijn favoriete boek is overigens geen thriller:
-Duizend Schitterende Zonnen van Khalid Hosseini. Ik ben ontzettend geïnteresseerd in andere culturen en religies. Hoe tragisch het verhaal ook is, het geeft een mooi inkijkje in het leven van twee vrouwen op een andere plek in de wereld.

 

-      Was schrijfster zijn een lang gekoesterde droom? Hoe is het zo ver kunnen komen 😊?
Schrijven was inderdaad altijd wel een droom, alhoewel dat in de periode van de middelbare school en studie niet aan de orde was. Ik was druk met studeren, sociale contacten, bijbaantjes en hockeyen en dacht niet aan schrijven. Pas een paar jaar geleden na het afronden van mijn tweede studie (de Pabo) ging het weer knagen en schreef ik ‘Met onbedachte rade’.

 

Nu ben ik apetrots dat mijn tweede boek uitkomt, bij de Crime Compagnie nog wel. Dat is echt mijn droomuitgeverij!

 

-      Na ‘Met onbedachte rade’ ligt nu ‘Geen weg terug’ in de boekhandel. Hoe zou jij je tweede boek promoten bij de lezer?

 

‘Geen weg terug’ is een ideale thriller voor lezers die van onderhuidse spanning houden.

 

Door de korte hoofdstukken blijven de vaart en de spanning erin. Ik heb al een paar keer gehoord dat het boek niet weg te leggen is. Dat is natuurlijk een groot compliment.

 

Qua thema denk ik dat het onderwerp veel mensen de stuipen op het lijf jaagt: het gaat over basisschoolleerkracht die met goede bedoelingen een meisje van twee jaar oud van de buitenschoolse opvang mee naar huis neemt. Eenmaal thuis komt hij tot inkeer en maakt hij een dusdanige rampzalige keuze dat het meisje alleen maar verder van huis raakt. Letterlijk dus. Ik kan niet teveel zeggen, maar Mila maakt behoorlijk spannende dingen mee terwijl de internationale politie op zoek naar haar is.

-      Als je eenmaal in het boek begint, is er geen stoppen meer aan. Ging het schrijven ervan ook zo vlot?

Het schrijven zelf ging redelijk vlot. Ik denk dat ik anderhalf jaar over het boek gedaan heb. Daarna startte de zoektocht naar een nieuwe, wat grotere uitgever. Tussen het insturen van het manuscript en het hele traject van herschrijven, proeflezers, redactie en drukken zit ook nog zo’n 12 maanden.

 

-      Wat bracht je op het idee voor ‘Geen weg terug’ en wat was er eerst: het plot of de personages?

Ik heb twee ideeën die ik opdeed in het dagelijks leven gecombineerd. Eentje ontstond tijdens het lesgeven en eentje tijdens een ritje in onze camperbus.
De eerste heeft geleid tot het begin van ‘Geen weg terug’ waarin leerkracht Walter een tweejarig meisje stiekem van de opvang mee naar huis neemt.

De tweede gebeurtenis heeft geleid tot een ontdekking in een camper van personage Iris. Zij hoort een vreemd geluid vanachter uit de camper komen en krijgt de schrik van haar leven als ze ziet wat er op haar matras ligt.

 

Het plot was er eerst. In tegenstelling tot bij het eerste boek heb ik het plot eerst grofweg uitgewerkt en ben ik toen pas begonnen met het schrijven zelf. De personages, hun handelen en karaktertrekjes vormen zich bij mij gaandeweg.

 

-      Wat zijn volgens jou de ‘ingrediënten’ van een goede thriller? Spanning, decor, geloofwaardigheid, plot, …, I

Ik geniet zelf het meest van een thriller met relatief korte hoofdstukken waardoor de vaart erin blijft. Daarnaast vind ik het prettig om niet te ingewikkelde zinnen te lezen (ik wil niet struikelen over woorden of zinnen) en ik merk dat ik tijdens het lezen van boeken afknap als ik te vaak denk ‘huh, maar dat zou iemand in de echte wereld toch nooit doen?’ Geloofwaardigheid vind ik kennelijk een belangrijk aspect van een verhaal. Iemand op het verkeerde been zetten en daarmee verrassen is natuurlijk altijd belangrijk in een thriller.

 

-      In welke mate spelen deze elementen mee in de opbouw van jouw thrillers?

Ik schrijf mijn verhalen zoals ik zelf een boek zou willen lezen en dus bevatten mijn verhalen korte hoofdstukken, veel vaart, onderhuidse spanning en verrassende wendingen.

 

-      Hoe belangrijk zijn de personages?

Zonder personages geen verhaal, zeker niet binnen psychologische thrillers. Het zijn de handelingen en gedachten van de personages die een verhaal maken. Ik vind het heel interessant en leuk om in de hersenen van de zelf bedachte personages te kijken.

-      Hoe krijgen personages zoals Walter, Iris en Cynthia vorm tijdens het schrijven? Heb je een lijstje met karaktertrekken, fysieke eigenschappen, … ? Inspireer je je op personages van vlees en bloed die je kent, ontmoet in de winkel, … ?

Ik werk niet met lijstjes met karaktertrekken of iets dergelijks. Ik had in het begin van het schrijfproces voor iedere personage iemand in mijn hoofd die ik ken, voor Iris zelfs drie personen. Ik merkte dat halverwege het schrijfproces de personages op zichzelf staande personen begonnen te worden, waardoor de personen die ik in gedachten had vervaagden. Een mooi proces is dat.  

-      Personages laten onverschillig, stoten af of veroveren een plekje in je hart. Welke connectie ontwikkelde jij met de personages in ‘Geen weg terug’?

Ik kreeg gaandeweg steeds meer een connectie met Iris. Haar gedrag is, zo gezegd, niet zo gangbaar maar op een gegeven moment wist ik heel goed hoe ze op bepaalde situaties zou reageren. Een bezoek aan een psychiater om haar persoonlijkheid te bespreken heeft hier enorm bij geholpen. Ik kreeg dankzij het gesprek een goed beeld van Iris.

 

-       Tot slot: wat nu na ‘Geen weg terug’? Zit er al een nieuwe thriller klaar in jouw hoofd om geschreven te worden?

De derde thriller is al geschreven. Het thema gaat mij aan het hart. Het gaat namelijk over een massagraf dat is gevonden in Vianen, het stadje waar ik ben opgegroeid en 25 jaar heb gewoond. In 2020 (waargebeurd!) stuitten archeologen op een massagraf van 82 skeletten. In mijn verhaal stuiten ze niet alleen op het massagraf, maar ook op iets anders. 😉 Mijn vaste meelezers, Mark en Geraldine, gaan het  manuscript nu lezen en daarna gaat het naar de Crime Compagnie.

Zelfs voor iemand die niet is opgegroeid in Vianen klinkt dit al heel goed: een thema dat je nauw aan het hart ligt, een massagraf en ook nog iets anders … . Ik zal niet de enige thrillerlezer zijn die nu al uitkijkt naar je volgende boek.

Dank je wel Marie-José.

Super leuk dat Thrillerlezers mij zo’n podium biedt! Ik waardeer dat heel erg. 

 

De bloedpremiere van Chris De Bruyn

 

Moord in het Wilde Westen

Zin in het verhaal van een goed uitgekiende misdaad? Keer mee terug naar het jaar des heren 1873 en koop een ticket voor de première die zal doorgaan in Jefferson’s Creek nieuwste toneelzaal.

Van bij het begin eist Laura Moran, 16 jaar, de rol van verteller op. Goud, verraad, moord en een geest die haar opjaagt: ze belooft te vertellen wat er gebeurd is. Hopelijk voor het te laat is want ze gaat misschien sterven. De interesse is meteen gewekt.

Het verhaal maakt regelmatig sprongen in de tijd, maar alle gebeurtenissen zijn gelinkt of in het verleden of in het heden aan de opvoering van een voorstelling door het rondtrekkend toneelgezelschap van Henry Rutherford.

Tijdens de proloog, drie weken na de opvoering, wordt een brandstichter opgeknoopt. Wie is hij en is de veroordeelde schuldig aan wat hem ten laste wordt gelegd? Een kind dat niet normaal is duikt al een eerste keer op. Mysterieus.

De sfeer van het Wilde Westen, de saloon en de opvoeringen in die tijd wordt onmiddellijk goed gevat. Het is in de woestijnachtige streek bloedheet en dat er wat broeit onder de leden van de disfunctionele familie die de toneelgroep is, kan niet genegeerd worden. Julian, Trebaldi, Ralph, Milton, Emily, Ellis, Elijah, wat  hebben ze op hun kerfstok dat ernstig genoeg is om op de vlucht te slaan? Vertelster Laura, ‘ik’, is letterlijk en figuurlijk het buitenbeentje. De personages zijn acteurs dus het is zaak te weten wanneer ze een rol spelen en wanneer niet. “Wat je ziet, is niet wat het lijkt.” (p. 60) Sheriff Burgiss die jacht maakt op Grandal is de outlaws’ – ja! Inderdaad, de leden van de toneelgroep pleegden zware feiten!- eigenste zwaard van Damocles. En waarom zou de sheriff speciaal voor Laura komen?

Dat het gezelschap zo vlug als mogelijk na de toneelopvoering Jefferson’s Creek moet verlaten geeft een bepaalde gejaagdheid aan de gebeurtenissen waardoor het leestempo automatisch wordt opgedreven. Dat ze binnenkort afspraak hebben met hun einde doet daar nog een schepje bovenop. Korte hoofdstukken doen de rest.

Er valt een eerste dode, een tweede, … . Er gebeuren dingen die niet kunnen. En toch.

Een goed uitgekiend plan wordt ontvouwd en het blijft goed spannend tot op het einde van het boek. Achttien bedrijven – veel, zeg je – maar het boek heb je zo uit. De sfeer zit meteen goed: je bent in het Wilde Westen en puft mee onder de verzengende hitte. De beschrijvingen prikkelen de verbeeldingskracht en voor je het weet zit je zelf met je voeten in het zaagsel in de toneelruimte van de saloon. De auteur is niet over één nacht ijs gegaan: het plaatje klopt!

Dus, heb je zin in een goed opgebouwd verhaal dat zich in een andere tijd en een ietwat ander decor afspeelt, begeef je dan naar het Wilde Westen anno 1873. Tip: zoek een plaatsje dicht bij de uitgang van de saloon: het belooft bloedheet te worden.

4 kraaien

Anita